Dag 35: Denver – Brussel

Vlucht: 7 uur - 5 min wachten in Reykjavik - 3 uur Aantal miles gereden: 46 miles

De laatste ochtend bestond ons ontbijt uit lasagna, gebakken aardappelen en speciale worstjes. Niet zo echt ons ding, dus we hebben de rest van de Nutella maar opgemaakt. Die nemen we toch niet mee naar huis. Daarna hebben we alle souvenirs op bed gelegd en zijn we begonnen met inpakken. Wat krijg je wat bijeen na 5 weken! De breekbare dingen hebben we netjes in kledij ingepakt en samen in een trolley voor handbagage gestoken. De rest hebben we een beetje verspreid over de valiezen. Stel dat we er één verliezen, dan zijn we toch niet alles kwijt. Ook toiletzakken enzo moesten weer herpakt worden, liquids apart voor in het vliegtuig...

Om 12u moesten we uitchecken en we waren net op tijd klaar. We hebben in de lobby nog de laatste yoghurtjes opgegeten, een koffie meegenomen voor onderweg en zijn vertrokken naar Aurora. Na een half uurtje rijden kwamen we daar aan. De parking van het bioscoopcomplex is nog steeds volledig afgesloten met gele linten met 'Crime Scene' erop. Je kon er niet bij. Aan de overkant ligt een braak stuk grond, waar veel bloemen en kaarsen stonden. Het was er erg stil, heel aangrijpend. Overal lagen briefjes van mensen en er stond zelfs een kruisje voor een baby. Blijkbaar was een vermoorde vrouw zwanger. Zijn teddybeertje lag in een plastiek zakje erbij. Er waren heel wat mensen die eens kwamen kijken, maar toch was het doodstil.
Daarna zijn we doorgereden naar de luchthaven. Eerst de auto ingeleverd. Dat ging zonder probleem. Geen enkele controle. We moesten hem zelfs niet leeg maken, wat anders wel de gewoonte is. Dus met bekers en al de auto daar laten staan. Dan werden we met de shuttlebus naar de luchthaven gebracht. Daar zagen we dat het 5$ was voor een karretje en we hadden er 3 nodig, want het waren erg kleine. Er stond een karretje los, dat hebben we gebruikt, en we hadden genoeg helpers mee om de rest te dragen... De incheckbalie was gelukkig ook niet ver, dus we waren er snel. We hadden al online ingecheckt, dus ook dit ging allemaal vlotjes. De valiezen hadden we netjes gewogen op voorhand, dus alles was snel in orde.
We zijn direct naar de gate gegaan en hebben daar in de foodcourt gegeten. Op het vliegtuig was eten niet inbegrepen. Dit was meteen ook ons middageten want we hadden er geen tijd meer voor gehad omdat het bezoek aan Aurora wat uitgelopen was.
We hebben overal gezocht naar een supermarkt om wat koeken te kopen voor op het vliegtuig, helaas was er niks. Dan hebben we maar voor ieder een pakje chips gekocht.
Het vliegtuig vertrok een half uur te laat. De kinderen zaten met z'n 3 naast elkaar, dan de gang en dan wij 2. Ik zat naast een meisje die haar zus ging bezoeken die in Frankfurt studeert en heb er een tijdje gezellig mee gebabbeld.
We hadden gelukkig allemaal schermpjes en iedereen keek naar wat hij leuk vond. Wij keken naar the Hangover, opgenomen in Las Vegas. Heel grappig en leuk om te zien omdat we daar pas geweest waren. Daarna keek ik ook nog naar de pilootaflevering van Alcatraz. Wat ziet dit er weer een leuke reeks uit, ook heel herkenbaar, de cellen lijken net de echte (misschien is het er opgenomen ook).
Ze deden ondertussen het licht al uit, kwamen nog rond met eten, maar we hadden geen honger. Een pakje chips en een filmpje, het was prima. Iedereen probeerde toen wat te slapen, maar dat lukte niet zo goed. We waren ook gewoon om pas na middernacht te gaan slapen, en het was nu pas 21u ofzo.
We kwamen te laat toe in Ijsland, en hadden nog 15 minuten toen we uit het vliegtuig stapten om naar de vertrekgate te gaan, maar dat lukte wonderwel goed. We moesten zelfs nog 5 minuten wachten tot het inchecken begon.
Op deze kote vlucht kregen de kinderen weer een PSP, en iedereen kreeg een pakje chips als ontbijt: beetje gek toch. Marie-Laure kreeg net als op de vorige vlucht alleen eten, maar ze lustte het niet, zodat Luc en ik elk een halve croque monsieur opaten als ontbijt.  Slapen lukte ook hier niet.
Toen we toekwamen moesten we eerst weer erg lang stappen naar de bagageband: dat is nog nergens in de wereld zo ver als in Brussel zeg! De bagage was zoals gewoonlijk weer vertraagd, zodat we rond 13.30u pas doodmoe aankwamen in de aankomsthal.
Daar stonden oma en opa en nonkel Maarten ons op te wachten om ons met 2 auto's weer naar huis te brengen. Dan zijn we allemaal 2u gaan slapen, want de Lokerse Feesten zijn begonnen in onze stad, en daar wilden we graag naartoe.
Te voet zij we er naartoe gestapt en het concert van Milow was geweldig! Het was al bijna 1.30u als iedereen weer in zijn bed lag: wat een lange dag!
De reis zit erop, ze was fantastisch!
Een nabeschouwing volgt later nog wel, nu eerst alles wassen, souvenirs ophangen, tuin in orde brengen enz. Back to the real life :(
Iedereen die reageerde: erg bedankt, het was elke morgen heel leuk om de reacties te lezen!

Dag 34: Denver

Hotel: Homewood Suites by Hilton® Denver - Littleton Aantal miles gereden: 49 miles Hoogste temperatuur:  92°F

Om 7.30u opgestaan deze morgen. We hadden eigenlijk niks gepland, maar het ontbijt was maar tot 9u, en we wilden graag rustig ontbijten. Er was genoeg keuze, met enkele speciale zaken die de ene al lekkerder vond dan de andere. We namen een warme appelflap mee voor onderweg.
Daarna nog eens naar het fototoestel gekeken.  Gisterenavond ging het plots weer niet meer en vandaag  nog altijd niet.  Gelukkig hebben we ons oud toestel nog.
We vertrokken naar Denver centrum. Gisteren hadden we nog gekeken wat we konden bezoeken. Vooral de US Mint wou iedereen zien. Helaas moest je daarvoor tickets gereserveerd hebben, dus dat ging niet meer. Nochtans hadden we een half jaar geleden er ook al naar gekeken, maar het systeem is blijkbaar ondertussen veranderd.
We zijn dan naar de Red Rocks gereden. Die liggen een beetje buiten de stad, maar niet ver van ons hotel.
Daar is een groot openluchttheater dat gebouwd is tussen de rotsen. En wie nam daar als eerste artiest een live concert op? Inderdaad, U2. Als grote fans konden we dit dus absoluut niet missen.
Het was nog een lange weg naar boven, maar het was fantastisch! Vanavond treedt er een groep op (Counting Crows), en ze waren het podium aan het klaarzetten. Leuk om te zien. Je kon overal vrij rondlopen, behalve rond het podium. De arena werd door veel Amerikanen gebruikt als gym. Ze liepen rij per rij af en dan eerst alle rijen naar boven, dan naar beneden. Heel vermoeiend lijkt me. Sommige sprongen met 2 voeten tegelijk naar de volgende rij en zo alle rijen af. het was een grappig zicht. We bleven er een tijdje naar zitten kijken en in het visitorcenter kochten we nog een magneet en sleutelhanger. We zagen plakkaten hagen van wie wanneer had opgetreden, een soort Hall of Fame was het. Het was wel leuk om zo overal rond te kunnen lopen.
Daarna reden we naar Denver centrum, waar we een parking vonden naast het State Capitol. Dat stelt al helemaal niet veel voor als je dat in Washington bezocht hebt. Is dit het?, was de reactie.
We wandelden naar de winkelstraat, 16th street. Eigenlijk viel ze een beetje tegen voor ons. We vonden ze niet aangenaam om in te wandelen, want er reed een bus in het midden. Verder vooral veel eetgelegenheden, maar die hadden wij niet nodig, aangezien we onze lekkere appelflap al op hadden.
We keken eens rond in het Hard Rock Cafe en in nog enkele winkels. Uiteindelijk vonden we nog een pet voor Victor. Dan zijn we teruggekeerd en dronken een ijsdrank bij Mc D. Daar liep echter veel raar volk rond, gedrogeerden en daklozen die uit de vuilbak een ijsje kwamn halen en dat met de lepel verder opaten. Echt vies! We zijn dan naar de auto gewandeld, langs de US Mint en het Capitool. Daarna naar het hotel gereden en de auto helemaal leeg gemaakt.
Ongelooflijk wat een rommel je in 5 weken bij elkaar krijgt.
We eten een vers cookie op in de kamer met een tas koffie en ik typ de blog in terwijl de kinderen al tassen leeg maken. Alles moet gehersorteerd worden voor op het vliegtuig. Een hele karwei wordt het!
Tegen 17.15u gaan we aperitieven in de lobby en genieten daarna weer van een maaltijd in het hotel. Vanavond is het bruine rijst met courgetten, opgevulde pastaschelpen en pizza! Met een gevulde maag gaan we daarna naar de kamer. Daar maken we nog de popcorn klaar die we van het hotel kregen. Victor speelt nog wat spelletjes op de iPad, Marie-Laure speelt op haar nintendo en wij kijken naar the Killing.
Morgen hebben we een hele voormiddag om in te pakken want we moeten pas om 12u uitchecken. Daarna rijden we nog even langs Aurora waar de shooting plaatsvond in de bioscoop. Vandaar rijden we naar de luchthaven voor een lange vlucht naar België....

Dag 33: Alamosa – Great Sanddunes NP – Denver

Hotel: Homewood Suites by Hilton® Denver - Littleton Aantal miles gereden: 276 miles Hoogste temperatuur: 102°F

Ik was deze morgen al om 7u wakker. Terwijl iedereen nog sliep, een beetje op internet gesurft. Om 7.30u de eerste wakker gemaakt, de wekker ging niet af. Het ontbijt was maar matig, met koude gekookte eitjes en niks warm. Het enige warme dat ze hier altijd serveren is een soort pap, ik vind het erg vies, maar ik weet de naam er niet van. Om 9u zijn we weg. We tanken een laatste keer, maar niet volledig vol, want we moeten de auto leeg terugbrengen. Na drie kwartier rijden komen we bij de Great Sand Dunes aan. We zien ze al liggen van zodra we de afslag nemen. Het is nochtans nog 16 miles dan. Wauuw, zo ver kan je thuis nooit kijken! 

Omdat het een NP is, kunnen de kinderen voor de laatste  keer een junior ranger batch verdienen. We halen de boekjes op en zien nog een extra boekje staan dat gaat over parken in de Wilderness. Dat kan je maar invullen als je daar geweest bent. Ok, geen probleem voor ons, geef maar mee zeggen we. We rijden naar de parking aan de voet van de duinen en beginnen aan een lange tocht. Eerst is het nog plat, met allemaal steentjes erin, dat komt omdat dit eigenlijk een rivierbedding is, die nu volledig uitgedroogd is. Dan begint het klimmen: door het mulle hete zand stappen we verder omhoog. Oh wat is dit lastig! Je zakt telkens helemaal in het zand, en dat begint al aardig warm te worden.  Na een uur besluiten Marie-Laure en ik om te blijven zitten, de anderen proberen naar de top te gaan. Victor laat zijn camera achter, zodat ik hen daarmee kan trekken. We zien hen al snel kruipen, zitten, weer kruipen, weer zitten....het blijkt superlastig te zijn. Uiteindelijk staan ze helemaal bovenaan! We kunnen enkel 3 stipjes zien en herkennen hen aan de kleur van de kledij. Wij zitten zelf gezellig te babbelen en steken onze voeten in het zand: daar is het lekker koel!  We verbazen er ons eigenlijk over hoe er hier zo'n duinen ontstaan zijn. We zitten hier op een hoogte van 7800 feet. Er is  niemand die ons voorbijsteekt, dus we zitten toch ook al wel hoog troosten we ons maar. Na een tijdje komen ze eindelijk naar beneden, het duurt voor ons precies een eeuwigheid.  Ze rennen een stukje en Charlotte valt in het mulle zand en maakt een tuimeling. Als ze bij ons toekomen zit ze helemaal onder het zand, in haar nek, haar oren, overal. Het is inmiddels middag en het zand is echt heet. We besluiten om samen een duin af te rennen om zo sneller beneden te zijn, maar ik moet al stoppen na 10m en me gewoon laten vallen. Dat is bij iedereen zo, behalve M-L loopt in een keer. De onderkant van onze voeten brandt echt, niet te doen. We schuiven met stukjes naar beneden. Pfff, ik weet weer waarom ik zand zo haat. Het kruipt overal in. Mijn broekzakken zitten ook al vol. Ik hou er helemaal niet van! Na wat klimmen en dalen bereiken we de auto. Ik veeg Charlotte en Victor wat af met en handdoek: het zand plakt in hun zweet. Dan zien we een ruimte in open lucht waar je je kan omkleden. Charlotte moet zich helemaal uitkleden, het zit zelfs in haar onderbroek. Daarna eten we aan een picknicktafel. Luc vertelt me daar hoe zwaar het wel was en dat het door Victor komt dat ze nog op de top geraakt zijn, want hij kon totaal niet meer.

Ik vul voor hen het extra juniorboekje in: het is nog moeilijk vind ik zelf. Na ons yoghurtje ruimen we alles op en rijden naar het visitorcenter om hun boekjes af te geven. Het is een hele vriendelijke ranger en zegt dat ze echt veel ingevuld hebben. Hij stelt wel wat vragen, maar die vormen geen probleem. Ze moesten oa een dier tekenen dat in het park voorkwam. M-L had echt een prachtige coyote getekend en de ranger haalde prompt een skelet van de kop om te tonen. Ja, we mochten eraan komen. Omdat ze zoveel wisten mochten we zelfs mee in de rangerburelen waar ze een kamertje hadden vol met die spullen. We zagen er het gewei van een edelhert, de speer van een Indiaan, het vel van een coyote en van een bruine beer die ze daar gedood hebben omdat hij steeds naar de camping trok. Daarna kregen ze zelfs 3 batches, één voor elk boekje en dan nog eentje extra. Leuk als afsluiter van alle parkbezoeken deze reis. Daarna begon een urenlange rit. Het eerste deel reden we op bochtige wegen door dennenbomen. We warende precies weer terug waar we onze reis begonnen waren. Daarna kwamen we op de autostrade terecht waar we 2u op een saaie weg reden. De kinderen vallen in slaap, de inspanning eiste zijn tol. We zien weer veel bliksems in de verte. Ze noemen het hier het mansoonseizoen.

In Colorado Springs begint het te gieten en komen we in een megafile terecht. We verliezen 20 minuten, nu wordt de weg nog langer...maar hierdoor moeten we morgen niet veel meer rijden en zijn we al in Denver. In Denver hebben we nog eens file, avondspits waarschijnlijk.
Het is 18u als we toekomen in het hotel, we hebben 4u in de auto gezeten zonder te stoppen.
Het hotel is heerlijk luxueus, zoals we een Hilton kennen. We krijgen een licht diner aangeboden. Licht zegt ze? Je kan zelf je sla maken met alles erop en eraan: korstjes, pijnboompitten, spek, gekookt ei en allersei soorten dressings. Er is warme pasta, opgevuld met een soort geitenkaas en warme lookbroodjes. Voor drank heb je ontzetend veel keuze, oa ook koele witte wijn, rode wijn en fris bier.
Wat smaakt dit zeg! En we kunnen gewoon hier blijven, we moeten niet meer weg om te gaan eten. Zalig!
Na de koffie gaan we allemaal nog zwemmen en in de superhete jacuzzi. Daarna neemt iedereen een frisse douche, kijken we naar de Olympische Spelen (weeral Michael Phelps) , selecteren foto's en doen de blog.

Dag 32: Santa Fe – Taos – Rio Grande – Alamosa

Hotel: BEST WESTERN Alamosa Inn Aantal miles gereden: 172 miles Hoogste temperatuur: 93°F

Vandaag weer hetzelfde ontbijt als gisteren gehad, inclusief lekkere koek en krant. Daarna alles ingepakt want vandaag trekken we weer verder. De laptoptas blijkt kletsnat te zijn. Ze heeft onder de airco gelegen en die lekt dus blijkbaar. Marie-Laure en Victor proberen ze met de brusher nog te drogen, maar dat lukt niet. Laptops dan maar in een rugzak gestoken, die hebben we toch niet nodig vandaag. Ondertussen zijn we ook al onze extra bagagetas beginnen gebruiken voor alle souvenirs.
We nemen een koffie mee voor onderweg en zijn er weer klaar voor. We stoppen bij de Walgreens voor een brood deze middag, maar net zoals de Walmart gisteren, heeft deze ook geen brood. Hij wordt ook weer gerund door een Mexicaan en hij verkoopt alleen tortilla's. Na 2u rijden passeren we Taos, dat een beetje lijkt op Santa Fe. We rijden er gewoon door en stoppen bij de Taos Pueblo. Dit is een gemeenschap van huisjes van 1200 jaar oud. Er leven nog 50 mensen net zoals toen. Je moet wel toegang betalen, en zoals gewoonlijk bij de indianen is dit erg duur: 10$ voor een volwassene, 5$ voor een kind onder 12 en dan nog eens 6$ voor een fotocamera. Het is allemaal nogal uitgebuit vinden we. In de huisjes waarin niemand meer woont, zijn allemaal souvenirwinkeltjes met peperdure juwelen of brood. We hebben even rond gewandeld, in het gedeelte waarin ze nog wonen mag je niet komen. Je ziet de ladders staan langs de gevels en de vele ovens waarin ze om 5u 's ochtends hun brood bakken. Dat brood wordt verkocht samen met pompoenkoekjes en platte bosbessentaart. Het bekendste brood is echter het Fry Bread. We vinden een huisje waar de vrouw net bezig is er vers te bakken en kopen er een met bloemsuiker. Het is echt erg lekker, maar wel zoet.  We rijden verder en komen even later de brug over de Rio Grande tegen. Daar zijn we even uitgestapt om bovenop de brug te kijken in de Canyon. Het is een mooi zicht. Overal rond de brug staan weer kraampjes van de Indianen. Er is een beetje verder een parkeerplaats voorzien met picknicktafels, waar we ons brood en laatste beleg opeten en een yoghurtje. Ik ben benieuwd of ze thuis ook zo veel yoghurt blijven eten!?Als we verder rijden komen we bijna direct voorbij een Earthship. Hier is de hoofdzetel van de organisatie die huizen bouwt en zich verwarmt met allemaal biozaken. De huizen die ze aan het bouwen zijn, zijn gemaakt van cement en glazen flessen of blikjes. Het schittert heel mooi in de zon, maar om er nu ook in te wonen? Ze hebben een museum erover ingericht, maar dat kost 7 $ p.p. en dat hebben we er niet voor over. Je ziet een film van 20 minuten, dan 15 min toelichting in de zaal en dan nog een tentoonstelling over het project. Als we verder rijden zien we langs de weg nog vele huizen liggen waarin al mensen wonen. Ze wonen echt precies op een andere planeet als je de huizen bekijkt. Het is privaat gebied, dus je mag er niet in rijden.Dan begint het keihard te regenen, net als we Colorado binnen rijden. We zijn weer in de staat waar we vertrokken. We komen om 16.30u toe bij het hotel. We hebben een kamer op de 1ste verdieping, dus dat wordt weer sleuren met valiezen.
Terwijl de kinderen gaan zwemmen, pas ik de blog aan en sorteren Luc en ik de foto's. Als de kinderen ook allemaal gedoucht zijn, gaan we eten. Veel keuze is hier in dit dorp niet: Mc D, KFC of Wendy's. Het wordt die laatste, die hebben we in België niet.
Daarna gaan we nog naar de Walmart ertegenover voor een brood voor morgen. We willen ook een fles wijn kopen, maar in Colorado mag dit weer niet in de supermarkt verkocht worden. Dus gaan we binnen in de liquor store. Victor en Marie-Laure gaan mee binnen. Als we aan de kassa staan, moeten we allebei onze ID tonen. Ik heb die van mij niet bij en daarom moet ik direct buiten gaan! Victor en Marie-Laure mogen wel binnen blijven. Waar zit hier weer de logica? Luc vraagt dan nog hoe oud je moet zijn om alcohol te mogen kopen en dat is 21. Ha ha, ik zal het maar als een compliment zien zeker.
Morgen naar Great Sanddunes, het laatste NP van onze vakantie :(

Dag 31: Santa Fe – Kasha Katuwe – Santa Fe

Hotel: BEST WESTERN PLUS Inn of Santa Fe Aantal miles gereden: 79 miles Hoogste temperatuur: 97°F

Na een goede nachtrust, ging de wekker om 6.30u af. De ene had al een lekkerder ontbijt dan de andere, alhoewel er keuze genoeg was. We kregen een lekkere versgebakken warme koek aangeboden met kersen of ananas. Echt lekker. We kregen ook de krant aan onze tafel gebracht. De tv stond op de Olympische Spelen. Grappig is dat wel, ze laten allemaal de disciplines zien van de Amerikanen. Dus voor ons is het precies alsof alle gouden/zilveren medailles worden door hen gewonnen. Van België weten we helemaal niks, want die doen nooit mee blijkbaar! Een keer deed een Nederlander mee en die werd gediskwalificeerd blijkbaar want er stond geen resultaat bij zijn naam?
Na het ontbijt vertrokken we naar Kasha Katuwe.  Om 9.15 u begonnen we aan de trail. Er is hier geen visitorcenter. Er ligt wel een nieuw aangelegde asfaltweg tot aan de parking. Het eerste deel ging over steentjes langs allerlei planten. We zagen in de verte al tentrocks. Dan kwamen we door een lange slotcanyon. Heerlijk koel in de schaduw. Soms was het weer wat klimmen omdat er rotsblokken  lagen, maar dat was geen enkel probleem. Het was een leuke weg. Een koppel dat al op de terugweg was, zei dat we maar moesten genieten van de schaduw, want voor de rest was het gans de tijd in de zon. We trokken heel wat foto's. De zon schitterde en de witte tentrocks staken prachtig af tegen de azuurblauwe lucht. Geen wolkje te bespeuren. maar het was goed te doen, zo in de ochtend. We stapten verder en stegen lichtjes. Tot we in een soort vallei terecht kwamen en we de berg op moesten, 200m hoog. Er waren soms trapjes gemaakt, soms moesten we echt klimmen. Het was heel afwisselend, en we hadden natuurlijk prachtige zichten. Dit is een heel mooi park! Eenmaal boven viel het zicht ons een beetje tegen. We stapten nog enkele honderden meters naar het uiterste punt verder. Dan hadden we een goed uitzicht op de vallei. We dronken allemaal wat en keerden dan terug. Op de afdaling namen we even een kleine afslagje van waar we een nog beter zicht hadden op de tentrocks. Die doen hun naam trouwens echt eer aan. De afdaling lukt ook aardig, alhoewel we door de kleine keitjes hier en daar flink uitschuiven, maar iedereen helpt elkaar. Op de terugweg komen we wat mensen tegen, maar de meesten doen enkel de canyon en gaan niet verder. Het is ook al erg warm: 97°F. Marie-Laure krijgt het lastig en valt zelfs eens midden op de weg. Maar met wat hulp lukt het wel om verder te lopen. Ik klik zelf mijn voet om, dus we houden elkaar verder stevig vast. Bij het laatste deel stappen we nog een extra km naar een grot. Die valt wat tegen, je kan er niet in en er staat een touw voor zodat je er ook niet op kan klimmen. Dan is het naar ons gevoel nog een hele lange weg naar de parking. Daar komen we toe om 12.45u. Iedereen heeft honger, dus we eten daar ons vers brood op, in de auto, want de enige vrije picknicktafel staat in de blakende zon. We zoeken via de Tom Tom een Dairy Queen en die blijkt vlakbij ons hotel te zijn. Daar eten we allemaal een lekker en vooral groot ijsje.
In de kamer skypen we even met oma en opa. Nee, we hebben nog geen zin om al naar huis te gaan!
Na een tas koffie rijden we naar Santa Fe. Het is een gezellig stadje, niet groot, maar wel groter dan Albuquerque, maar overal mexicaanse invloeden. We bezoeken de kerk (die ze hier kathedraal noemen, maar ze is nog kleiner dan onze parochiekerk) en lopen wat rond in mooie binnentuinen en kunstwinkels. Zo komen we op een binnenplein waar ik zelfgemaakte bloemen koop om in de keuken te zetten. Gans het binnenplein staat vol geschilderd keramiek dat mooi blinkt in de zon. De vrouw vertelt dat ze op deze binnenplaats begonnen zijn met de creatie van de atoombom. Van hieruit werden alle werknemers getransporteerd naar Los Alamos. Ze wisten niet waar ze heen gingen, omdat alles zo geheim was. Er hangt ook een herdenkingsbord. Oh, dit vinden we weer een leuk nieuwtje! We kopen er voor iedereen nog wat keramiek. Ze pakt alles goed in in bubbelplastiek, hopelijk komt het heel toe.
We wandelen nog wet verder, kopen voor de kinderen in een speciale kousenwinkel elk een paar Amerikaanse sokken en ik koop nog een bos gedroogde pepers. Die zie je in New Mexico echt overal!
Daarna willen we eten, en er is niet echt iets in het dorp zelf, dus we rijden terug naar het hotel. Op de weg komen we een pizzeria tegen met grote reclame: 5$ voor een large pizza! OK, hier stoppen roept iedereen. Het zijn erg lekkere pizza's ook nog. Dat had Luc goed gezien langs de weg.
In het hotel kijken we nog even naar synchroon duiken op tv, gaan nog even zwemmen en in de jacuzzi en kijken naar een aflevering van The Killing. Marie-Laure en Victor spelen spelletjes op de iPad.
Het was een leuke ontspannen dag!

Dag 30: Cuba – Albuquerque – Santa Fe

Hotel: BEST WESTERN PLUS Inn of Santa Fe Aantal miles gereden: 160 miles Hoogste temperatuur: 92°F

Iedereen heeft vannacht toch goed geslapen, ondanks dat Luc gisteren nog wat kevers moest dood kloppen vooraleer iedereen in bed kon. Brrr! Maar ja, dat heb je in dit klimaat als je op de buiten logeert zeker. Als ontbijt had de gastvrouw in de ijskast burrito's gezet die ze vers klaar gemaakt had. Ik warm er 3 op, die Victor en Luc op eten. Wij meisjes houden het bij brood met de nutella die we nog steeds meezeulen. De burrito bevat ei, kaas, paprika, ajuin, gebakken aardappeltjes en chili. Krijg ik 's morgens echt niet door mijn keel. Maar de jongens vinden het erg lekker. De verse kom fruitsla die ze ook nog gemaakt had, kan iedereen goed bekoren.
We laden de auto in en vertrekken weer rond 9.30u.
We rijden door naar Albuquerque, maar we stoppen onderweg om te tanken. De tank is nog halfvol, maar het is hier maar 3,24$/gallon, het goedkoopste wat we tot nu toe tegen kwamen. New Mexico wordt vooral beheerd door Indianen, en dat zie je aan de properheid van de wc's bv :(
Net voor de middag komen we toe in de Old Town. We parkeren ons op de parking. Wat een raar systeem. Elke parking heeft een nummer. Dan staat er een groot bord en moet je je parkeergeld in 2 gaatjes steken boven jouw nummer van parking. De coins passen net in een gaatje, de briefjes moet je helemaal plooien op een bepaalde manier zoals op het bord aangetoond wordt.
We stappen naar Old Town, dat heel klein blijkt te zijn! Alles is er in het Spaans, er zijn veel winkeltjes rond een centraal plein die allemaal door Mexicanen gerund worden. In het visitorcenter vragen we een plannetje en zo zien we dat het dit eigenlijk al is. We kopen nog wat souvenirs, ringen voor de meisjes, een gele pet voor Victor en een aardewerkje om aan onze muur met souvenirs thuis te hangen. Voor te eten vinden we enkel mexicaanse restaurants, en daar hebben we nu geen zin in. Het is ook erg warm. We stappen terug naar de auto en onze Tommie toont ons de weg naar een Subway 1 blok verder. Daar eten we allemaal een lekker broodje met tonijn en veel groenten: zoals gewoonlijk heerlijk verfrissend.
Daarna rijden we een stukje over de route 66. Helaas is er niks meer van overgebleven, op een afgelegen motel na. Alles is vervangen door nieuwe foodketens en moderne hotels. Vandaar nemen we de Turquoise Trail. Dit was de weg die turkooiszoekers vroegen namen en leidt van Albuquerque tot Santa Fe. Het is een mooi landschap, doet wat aan Colorado denken. In de helft ongeveer rijden we door Madrid (zo zijn we daar ook weer geweest :) ) Het is een hippiedorpje, echt wel grappig om te zien. We kopen in de oudste winkel van toen nog wat juwelen (turkoois) en kijken eens rond bij de rest. Een paar cowboylaarzen kost 500$...snel weg maar daar! Verder rijden we ook nog voorbij de New Mexico State Prison. Normaal zie je gevangenissen niet vanop de weg, maar deze wel. We zien de prikkeldraad en ruimtes erachter, net zoals in de films.
We passeren ook nog een Wal Mart waar we broodjes kopen en nog wat kersen. Morgen staat ons een lange trail te wachten, dus we willen zeker genoeg voedsel mee hebben. Drinken hebben we nog voldoende.We zien bij de taartafdeling een hele leuke taart van Elmo staan. We kunnen er niet aan weerstaan, we hebben al zoveel keer die taarten gezien, nu moeten we er echt eens eentje proeven ook.
Het hotel is kortbij en weer prima: een suite met aparte slaapruimte voor ons. We krijgen cookies en verse limonade. Als ze ons ziet aankomen met de taart, biedt ze spontaan borden en bestek aan. We eten de taart op, en de jongens vinden ze super. Het is eigenlijk een megagrote cupcake met gekleurde suiker versierd. Niemand heeft honger, dus we blijven in het hotel, testen de jacuzzi nog eens uit bij het zwembad, kijken naar de Olympische Spelen en naar twee afleveringen van The Killing.
Morgen naar Kasha Katuwe voor een trail van 5 km, die Marie-Laure al op voorhand niet ziet zitten, dus we zullen zien. In de namiddag gaan we dan Santa Fe bezoeken.

Dag 29: Bloomfield – Chaco Culture NP – Cuba

Hotel: suenos encantados y casa vieja Aantal miles gereden:165 miles Hoogste temperatuur: 94°F

Deze morgen een lekker ontbijt gehad met vers fruit, yoghurt, ei met spek en zelfs croissants.

Dan zijn we vertrokken naar Chaco Culture NP. Het was niet zo lang rijden, tot de weg plots stopte en er een dirtroad begon. En wat voor een! We konden echt met onze van maar heel traag rijden of hij begon helemaal te trillen en het water schudde gewoon uit onze bekers. Onderweg stond de baan zelfs een keer volledig onder water. En er stond een bord bij dat je dan zeker niet mocht doorrijden! Maar ja het was toen maar 3 miles meer. Luc heeft dan een stok genomen en zo gemeten hoe diep het water was. Dat was dus niks ergs, er lag op dat gedeelte zelfs beton, dus we konden gewoon doorrijden. Daarna kwamen we nog wel wat enge stukken tegen (althans voor mij toch, ik zit dan bijna te beven op mijn stoel) waar je in de sporen van de auto voor je moest rijden. Vanaf we het park zelf binnen reden was het weer goede asfaltweg. Waarom kunnen ze dat dan niet overal leggen? In het visitorcenter krijgen de kinderen een copij van een boekje mee dat de mevrouw zelfs nog moet nieten. Ze zijn er hier niet op voorzien. We rijden de korte loop van 9 miles door het park en stoppen bij alle viewpoints. De 2 grootste pueblo’s liggen tegen elkaar. Op de parking staat één picknicktafel en we besluiten daar te eten. De tafel zit goed vol, met onze koelbox enzo erbij. Maar 3 Amerikaanse vrouwen vinden dat ze er nog wel bij kunnen en terwijl ze zich al zetten vragen ze of het niet stoort. Euuh, ja, eigenlijk wel, maar goed. Ze zwijgen geen seconde, weten alles over België, pfff! Ze hebben ook een erg slecht parfum (het is echt niet te harden) zodat we het zelf maar voor bekeken houden en ons yoghurtje in de auto opeten.

Daarna beginnen we met de eerste pueblo. Het is verbazingwekkend hoe muren van 1000 jaar oud, met vensters in en van 3 verdiepingen hoog, nog kunnen recht staan. We zagen dit ook al in Pompei van de Romeinen, maar dit is toch iets anders, zo van de Indianen, met hun andere cultuur. De hele uitleg in de booklet hoef ik niet meer te lezen, want we weten al wat een kiva is, hoe ze stenen maakten enzo. Het wordt eigenlijk een beetje genoeg na 3 dagen kiva’s kijken. We stappen via petroglyfen naar de volgende pueblo. Op die trail is echt een heel grappig punt aangeduid. Bij nummer 8 zijn helemaal geen petroglyfen te zien en dan staat er: waarom zouden hier nu geen petroglyfen zijn? We weten het niet!

Die Amerikanen toch, toen hebben we eens goed gelachen. De 2^de pueblo Bonito was veel groter dan de eerste. Je kon in veel kamers in, en vooral het zicht in de gang als je door alle deuropeningen tegelijk keek was wel mooi. Zeker toen de zon er in viel. Nochtans vonden we het fijner lopen in het Aztec NM, omdat het daar nog overdekt was en je een beter gevoel had hoe de mensen zelf er vroeger in leefden. We gingen nog in enkele kamers kijken en bezochten ook nog het graf van de vinder van de site. Dat trailpad ging  door een nu bijna opgedroogd rivierbeddinkje. Als het slechter weer is, kan je er volgens mij moeilijker bij. Het was ook niet zo zeer de moeite. Waar we wel nog op letten waren de muren. Onderaan breder dan bovenaan, volgens het gewicht dat er op rustte: toch echt slimme mensen al in die tijd.

Op de terugweg vullen de kinderen snel hun boekje in. Toen ze het inleverden was het nog niet direct ok. Ze kregen zelfs een opmerking als ze een woord niet ingevuld hadden, dat ze toch minstens konden proberen. Ja zeg! Wij wisten het antwoord ook niet. Toch maar even meegedeeld dat Engels hun moedertaal niet is. Toen draaide de ranger een beetje bij…Ze krijgen weer de badge en nog een gekleurd boekje met info over de manier van bouwen in die tijd. Interessant.

De terugweg via de dirtroad verloopt wat vlotter dan de heenweg, we krijgen zelfs bezoek van wilde paarden op de weg. Van zodra Luc zijn hand uit het raam steekt, lopen ze weg. Zo bang dat ze zijn!

Ver op onze route komen we ook nog wilde lama’s tegen langs de weg. Heel schattig!

Daarna rijden we naar Cuba, in New Mexico nog steeds, waar we verblijven op een ranch. Dat blijkt maar een beetje raar te zijn. We krijgen een appartement, waar ook nog 2 kamers bij zijn, maar die zijn niet verhuurd. We hebben dus de veranda buiten voor onszelf. Omdat het al 18u is besluiten we eerst te gaan eten. Er is in dit kleine dorp in the middle of nowhere slechts 1 restaurant. De hostess raadde ons dat dan ook aan. Het is, hoe kan het ook anders hier, een mexicaans. Het is superlekker. We hebben allemaal een gemengde schotel gevraagd zodat we van elke soort iets kunnen proeven. Heerlijk! We konden in de binnentuin zitten, het was nog lekker warm, maar niet te heet. Ze vergaten wel ons voorgerecht te brengen, maar dat was niet meer nodig. We hadden genoeg met de hoofdschotel. We praatten over de planning van morgen, en de kinderen laten duidelijk verstaan dat ze niet nog kiva’s wille zien. Het is nu wel genoeg geweest! Dus geen Bandelier NM  aub…

Bij de Mc D checkten we nog even onze mail, want internet is er niet in het huisje. Op de weg naar het huisje komen we ook nog koeien tegen die de weg oversteken. Al die beesten vandaag langs de baan :-)

Dan doe ik de foto’s, spelen de kinderen wat kaart, typ ik de blog alvast en zoekt Luc een andere route voor morgen. Het wordt een rit naar Albuquerque, daar even rondhangen en dan naar Santa Fe.